Het was best wel een verrassing, toen ik de kleine lettertjes ging lezen in het binnenhoesje van dit schijfje: ik kwam er de naam tegen van Chuck Melchin, een kerel uit New England, die ik al een hele tijd van naam ken, als drijvende kracht achter The Bean Pickers Union, een “band” waarvan vooral “Better the Devil” geregeld meereed naar de studio van waaruit ik lange tijd lokale radio maakte. Na vier gewone platen, stelde Melchin een “Greatest Picks” samen en zetten meteen een streep onder dat los-vaste collectief dat de Union in feite was.

Voor zijn nieuwe project, dit dus, zocht Chick enkele bevriende muzikanten uit, die, elk in hun eigen thuisomgeving, hun partijen opnamen, waarna een en ander gemixt en gefatsoeneerd werd door Dave Westner en dat is dan weer iemand, die je nog kunt kennen vanwege zijn werk met onder anderen Todd Thibaud en de jammer genoeg helemaal van de radar verdwenen Greg Klyma. Melchin koos voor de bandnaam “The Bluest Sky”, omdat zijn eigen naam minder goed bekt dat die van bijvoorbeeld Ryan Adams, maar vooral omdat het volgens hem tijd was om de reset-knop even in te drukken. Hij vond dat hij nogal lang in de iets donkerder sferen had rondgehangen en wilde een plaat maken die je zin doet krijgen om het gaspedaal van je auto wat dieper te duwen.

Op zich vind ik dat een geweldige doelstelling en, nu ik de plaat een proper aantal draaibeurten heb kunnen geven, mag ik Chuck feliciteren. Hij slaagt volledig in zijn opzet en herinnert je meteen aan de hoogdagen van de alt- country, toen bands als Jayhawks, Bottle Rockets en Son Volt hier erg populair waren: de gitaren mochten scheuren, de Hammondpartijen mochten je oren helemaal vullen en vooral: de songs wisten zich moeiteloos onder je schedeldak te nestelen.

Van die songs staan er negen op dit debuutplaatje en ze handelen, zoals dat hoort, over zowat alles wat een mens kan meemaken in zijn leven. “Belly to the Bar” gaat bij voorbeeld over hoe je kunt weerstaan aan een verleidelijke, maar gevaarlijke geliefde. “Amy Jean” is een wraaksong, “The Girl It Took the Universe” klinkt als een liefdeslied en vooral als een les in geduld, terwijl “New Berlin” een klaagzang is over wat je soms qua berusting kan voelen, als je in situaties terechtkomt, waar je geen vat op blijkt te hebben. U merkt het: dit gaat over “Het Leven Zoals Het Is”.

Als ik er u nog bij vertel, dat de 35 minuten, die dit plaatje duurt, in een oogwenk voorbij knallen en dat dit inderdaad gevonden vreten is voor wie ’s avonds als eens onderweg is en houdt van knappe melodieën, slide en pedal steel gitaren, heerlijke orgelklanken en gitaren die keer op keer de juiste snaar raken, dan moet u eigenlijk genoeg weten: dit is een heel fijn weerzien met een kerel, die koppig en hardnekkig zijn ding blijft doen en die zich daarbij met de juiste mensen weet te omringen. Heerlijke plaat !

(Dani Heyvaert)